Jaco aan zee

Wij zijn al weer aangekomen bij onze laatse dag in Costa Rica. We gaan nog even genieten van het plaatselijke eten, nog wat leuke dingen inslaan voor thuis en dan proberen of we alles nog in de rugzak kunnen proppen.

Maar wat hebben we gedaan de afgelopen week?

We namen de bus naar San Jose vanuit Granada. De reis verliep voorspoedig tot aan de grens. Daar was het een drukte van jewelste. Iron Maiden speelde de volgende dag in San Jose en alle hardrockers van Midden Amerika wilde daarbij zijn. Dat hield dus in lange rijen... Eerst bij de grenspost van Nicaragua en daarna bij die van Costa Rica. Wel heel leuk om al die kleurijke mensen bij elkaar te zien. Na 2 uur konden we weer verder, nadat ookde bus van buiten gedesinfecteerd was met een of andere spray.

Enigzins onderkoelt van de airco in de bus kwamen we aan in San Jose. Daar konden we geen hostel vinden, want tja Iron Maiden speelde de volgende dag... Uiteindelijk weer in Alajuela beland, een stad die tegen San Jose grenst. Vanuit Alajuela namen we de bus naar Jaco. De bushalte was verplaatst naar de snelweg, een hele logische plek... Deze bus was helaas helemaal vol, maar ze hadden nog wel staanplaatsen. 2 uur hebben gestaan. Daarna kwam er weer plek vrij. Het voordeel was dat we een goed uitzicht hadden en nog hele grote krokodillen in de rivier hadden gespot.

Van te voren hadden mensen ons gewaarschuwd dat Jaco niet zo leuk zou zij. Veel toeristen, drugs, hoeren en criminaliteit. Maar ja, het was de makkelijkst te bereizen plek aan zee en we hadden geen zin in een lange busreis. Dit viel allemaal best mee. We waren inmiddels al aan de hoeveelheid toeristen gewend en van de criminaliteit hebben we niks gemerkt. Komt vast door SanCayetano!

We hebben hier een leuke plek gehad in een rustig appartementen hotel. Eigen keukenblokje en douche en toilet. En het was er heel rustig. We werden onder de hoede genomen van een gepensioneerd stel uit Canada. Zij leerden ons bodyboarden. Dit was super leuk. Het is een soort surfen, alleen gebruik je een kleine plank waar je op gaat liggen. De zee was heerlijk we hebben ons goed vermaakt.

En nu dus weer in San Jose. Hier is het een stuk koeler, kunnen we vast weer wennen aan de temperatuur in Nederland. Het ziet er fris uit voor de komende dagen, brrr!

Maar naar huis gaan is ook weer fijn...Rodekool met aardappels, familie en vrienden en natuurlijk de liefde!

Lieve mensen tot snel! Bedankt voor jullie meeleven op dit log, dat was erg gezellig.

Granada de Nicaragua

Na een tweetal dagen in San Jose, hebben wij op donderdagmiddag de bus gepakt naar Nicaragua, een trip van uiteindelijk negen uur. Bij de douanes hadden we wat oponthoud en bij binnenkomst in Nicaragua vlogen de bedelende kinderen ons zowat aan, een schril contrast met het welvarende Costa Rica. De kinderen deden er alles aan om onze tassen te dragen, kauwgom te verkopen en geld te krijgen, erg triest. Bij de bagagecontrole in Nicaragua moest je op een knop drukken en het lot deed dan beslissen of dat je tas overhoop mocht, ik kreeg groen, Marleen kreeg rood....maar de controle bleek gelukkig een wassen neus te zijn. In de avond arriveerden wij bij The Bearded Monkey, een toepasselijk hostel volgens ons, omdat wij ons telkens weer de krampen lachen om al die vreslijke backpackersbaarden...uitroeien die handel! Maar we kregen wel een schitterende suite tot onze beschikking! Op vrijdag hebben we Granada verkend, een prachtige stad met veel koloniaalse invloeden en mooi gekleurde huizen. In het Parque Central hebben wij de bevolking zitten observeren, de een met een ijskarretje de ander met cahewnoten en weer een ander met zakjes drinken, mensen leven van de verkoop, anderen van het nuttigen daarvan en daarom hangt er een gemoedelijke sfeer in zo'n park. Wat ook zeer gemoedelijk was was de vogelpoep op mijn arm! Later in de middag toen het wat afgekoeld was hebben we een wandeling gemaakt naar de dock van de ferry, buiten de stad is er wederom een contrast tussen arm en rijk. Gisteren zijn we verblijd met de mededeling dat we de luxe suite moesten verlaten, dit in verband met werkzaamheden, nonsens, hij zag er top uit, waarschijnlijk kreeg de eigenaar gasten over ofzo. Daardoor werd ook onze fietstrip verlaat, en vertrokken wij pas op het heetst van de dag naar Laguna de Apoyo, vanaf het kerhof maar 5 kilometer fietsen, maar wat een helse tocht.... Van de parkbeheerder mochten we de afdaling tevoet maken, hij zou goed op onze fietsten passen, 200 meter naar benden, dit bleek veel te stijl te zijn, we hadden geen grip en het was immers nog steeds erg warm. Halverwege besloten we terug te keren. Bij de parkwachter hebben we nog een half uur uit zitten puffen, de goede man bleef maar praten over zijn land, de armoede en de slechte regering, wij besloten hem een weekenbonus te geven, de vreugde was groot! De afdaling op de mountainbike was prettiger, een kussentje om de zere mik te verzachten was ook een uitkomst. Pas bij de afdaling beseften wij dat we door een zeer armoedige wijk van Granada waren gereden, mensen leven in huisjes van ijzeren platen en hebben geen goede water en kookvoorzieningen. Dit kwam erg confronterend binnen, op de heenweg was dit ons ontgaan omdat we zo druk bezig waren geweest met het focussen op het fietsen... In Granada hebben we dit even laten bezinken, een standaard cliche, maar wat hebben wij het toch goed! De meiden van El barba del Mono hadden een alternatief hostel voor ons geregeld, zag er op het eerste oog leuk uit, na een nachtje geslapen te hebben, blijkt het een verschrikkelijk bed te zijn, we liggen op de planken en we moeten vechten wie het lakentje mag hebben. Maar we hebben het goed! Omdat we het zo goed hebben, blijven we nog een dag langer op reis, stom rekenfoutje van ons, dachten dat we maandag terug zouden keren naar Nederland, dit blijkt de dinsdag te zijn, dus teken allemaal nog maar een hokje bij op de kalender! Morgen vertrekken we weer naar San Jose, vanuit daar gaan we naar Jaco, nog een paar daagjes strand, we houden jullie weer op de hoogte! Groet Marleen en Yvonne.

Parque National Tortuguero

We continueren ons verhaal verder vanuit Puerto Viejo, nadat we op de donderdag alleen maar regen hadden gehad werden we vrijdag rijkelijk beloond met een zonnetje hoog aan de hemel. In de ochtend hebben we de weekendboodschappen gedaan en zijn daarna met een goed geolied lijf op het strand gaan liggen.

Na wat hoge golven, het verleggen van de sarong, zweetparels op de bovenlip, zijn we teruggekeerd naar ons huisje en hebben onze knalrode tempels aanschouwd, we konden er eigenlijk alleen maar pijnlijk om lachen, kreeften haden we hier namelijk nog niet gezien......

Na een heerlijke koude douche hebben we ons verwend bij El Chile Rojo (wat een toepasselijke naam) met een delisieuze maaltijd en een lekkere cocktail.

De zaterdag brak de dag van het afscheid aan, de Bego moest ingeleverd in Limon, een havenstad verderop, tenminste zo hadden wij het afgesproken.....Toen het autobedrijf belde en vroeg waar wij dan in Puerto Viejo stonden moesten we de boodschap duidelijk herhalen dat we in Limon afgesproken hadden, 'Geen probleem, sluit de auto maar af dan stuur ik er wel een mannetje heen' was het antwoord dat we kregen. Dus na een mondelinge afspraak en check-check-dubbel-check namen wij afscheid van de Bego.

In de middag hebben wij Limon verkend en ons plan verder gemaakt voor de volgende dag. We vertrokken naar het Nationale park Toruguero. Al vroeg in de ochtend arriveerden wij in de haven van Moin, daar werden we keurig opgewacht door een man die zich voordeed als de kapitein en waar wij dus een kaartje bij kochten. De kapitein bleek toch een andere te zijn, maar wel een met een oplettend oog, onderweg naar Tortuguero hebben wij de nodige flora en fauna mogen aanschouwen, vogels in alle soorten en kleuren, leguanen in verschillende diktes en lengtes, apen; heel veel apen, wat toch altijd weer een leuk schouwspel blijkt om naar te kijken, en met op stip op nummer 1, een krokodil en een kaaiman! Fantastisch!

In het hostel werden we al opgewacht door de eigenaresse, 'Hey Yvon' zei ze, dat was een warm onthaal en zo kwam ook het dorp van Tortuguero op ons over, en zeer gemoedelijke sfeer met leuke behulpzame mensen. We boekten diezelfde dag nog een tocht voor de volgende ochtend.

Om half vier lagen wij al wakker van de spanning, want om zes uur gingen we kanovaren in de kanalen van het Nationale Park. Samen met de gids en een Nederlands-Iers stel hebben we een tocht gemaakt en wederom de flora en fauna als hierboven mogen aanschouwen, erg bijzonder om bij de dieren in hun achtertuin te kijken als het ware. In de middag hebben we de trail gelopen en nog een serpiènte, ofwel slang gespot, we hadden lichte twijfel of het dier het nog wel deed, maar op de foto ziet hij er levensecht uit!

Gisteren om 6.00 uur zijn wij met de boot naar Cariari vertrokken, dit bleek een primitief tochtje met een nauw kanalenstelsel en zandbanken, de boot liep meerdere keren vast en we hebben smakelijk gelachen om te communicatie tussen de bestuurder en de gefrustreerde aanduwer van de boot. Het laatste stuk moesten alle mannen uit de boot, de vrouwen mochten in principe blijven zitten, wij kozen voor het avontuur en liepen door de weide met verse vlaaien naar het busstation. Vanaf daar verliep de reis in een sneltreinvaart, met de bus naar Cariari, op een andere bus naar Guapiles, daar onze bagage in de bus naar San José gelegd, een plasje gedaan en bij terugkomst bleek de bus al weg te gaan..... sprintje gemaakt, nog een extra kaartje gekocht, want we bleken er maar een te hebben en plaats genomen in de bus..... op het trapje wel te verstaan, alle stoelen zaten namelijk vol. Er kwamen wat flashbacks voorbij van onze eerder reis, maar deze viel toch mee..... We waren vrij snel op de terminal van San José, daar hebben we de taxi gepakt naar Casa Hilda. Na een siesta zijn wij naar de koffieshop gegaan aan de overkant voor stoot cafeïne en een taartje, daarna de bus gepakt naar San Pedro, naar het centro commercial, een grote Amerikaanse mall met op de hoogste verdieping een Cine, Sweeny Todd stond op ons menu, een ´zeer smakelijke´ vertoning met Johnny Depp.

Wij zijn nu in het centrum van San José, we gaan ons dadelijk oriënteren op de reis naar Granada in Nicaragua morgen.

We´ll keep you informed! Groet Marleen en Yvonne.

Regen en muggen bulten in Puerto Viejo de Talamanca

Het is inmiddelsal weer een week geleden dat wij ons laatste bericht schreven.

Maar allereest bedankt voor de leuke reacties die jullie op ons log schrijven. Die zijn erg vermakelijk!

Op vele verzoek hebben we deze weekvooral foto´s van ons zelf geplaatst. Nu worden wij ook niet altijd geinspireerd door de omgeving, of deze wordt ons van het zicht ontnomen door wolken of we moeten onze handen aan de teugels houden.

Goed maar wat hebben wij de afgelopen week allemaal gedaan_

We vertrokken uit Montezuma met als doel naar het Noorden te rijden. Onderweg kwamen we de pont tegen die meteen ging vertrekken en die hebben we maar genomen. Op de boot maakte wij het plan om naar Rincon de la vieja te gaan. Een vulkaan. De rit er naar toe verliep goed. Met onze kaartlees technieken en onze uitstekende Spaanse woordenschat vonden wij onze weg door de binnenlanden over soms erg hobbelige wegen. We overnachtten in Rinconito lodge. De volgende dag maakten we een paardrijtocht naar de vulkaan. Dit was een pittige tocht. We gingen stijle heuvels op en af over hele smalle paadjes. De paarden wilden allemaal voorop lopen en gaven dan elkaar maar een trap of dreigde met bijten. Nu zijn Yvonne en ik zulk gedrag wel gewend, maar ja, wij zijn ook op vakantie... Daarnaast vonden ze het prettig om tussen de bomen door te lopen, met als gevolg dat we beiden blauwe knieëen kregen. Het was best een mooie tocht, maar zonder ervaring wel erg pijnlijk voor de billen. Toen ze op het eind ook nog wilden laten zien dat ze ook konden galopperen (ja ze kende de weg naar huis), was voor mij de lol er wel vanaf. O ja, onderweg kwamen we nog langs pruttelende modderpoelen en een hotspring, een poel met warm water uit de vulkaan. Daar konden we tussendoor even in ontspannen.

Na deze heftige tocht, zijn we de volgende dag vertrokken naar La Fortuna, aan de voet van de Arenal vulkaan. De Arenal is een nog werkende vulkaan die zo nu en dan wat lava uitspuugt. Dit schijnt een erg mooi gezicht te zijn. Hierop komen erg veel toeristen af en om de vulkaan vindt je dus met name hotels. En in deze hotels zitten vooral Amerikanen! Nou die waren we nog niet tegen gekomen deze reis! Het was erg regenachtig bij de Arenal, dus we hebben die hele vulkaan niet gezien. Wel hebben we een tocht gedaan over bruggen die vlakbij de toppen van de bomen komen, dat was leuk, maar we zagen dan ook met name bomen en andere toeristen. Weinig wild. Daarna wilde wij gaan ontspannen in de termaal baden. Dat was een en al kitch en die baden waren vooral een warme soep. De sfeer werd op geleukt met keiharde muziek. We raakten ter plekke in een dip. Wat willen we nog verder deze reis? Met nog drie weken te gaan en een week de Bego.

Goed uiteindelijk stonden we de volgende ochtend op en omdat het nog steeds regende besloten we maar weer te vertrekken. Op naar het zuiden, naar de Caribische kust. Dit was een lange rit. Nu zijn we dus in Puerto Viejo de Talamanca. Een kust plaatsje waar vooral mensen uit Jamaica wonen. Bob Marley klint uit de restaurantjes. De kust is mooi, met hoge golven, dus ook veel surfers. Gisteren nog in de golven gedoken, best spannend want ze nemen je ook mee. Daarna prikt je neus, een echte zoutspoeling.

Vandaag hadden wij hier ook de hele dag regen en hebben we vooral rondgehangen en geluierd. Net nog nieuwe kleding gescoord.

Zaterdag nemen we afscheid van de Bego. Zal wel wennen zijn, moeten we weer sjouwen met de rugzakken.

Montezuma

Weeindigden ons vorige verhaal in Quepos, vanuit daar hebben we de bus gepakt naar San José en tegen de chauffeur gezegd dat hij in La Garita mocht stoppen. Helaas kregen we een klein ongelukje met de bus, in een bocht werden we geschampt door een vrachtwagen en daardoor liepen we de nodige vertraging op. Laat in de middag reden we doorLaGarita, mijn reisgenote had een voetbalveld gezien en de bus was niet gestopt,dat betekende dus eenflink stuk terug lopen. 5,5 Kilometer beropwaarts later arriveerden we bij Ard enNicoline, we kregen een luxesuite tot onze beschikking! Na een fantastische douche zijn we naar het restaurant gebracht en hebben we een heerlijke comida tipica genoten. We zijn op tijd gaan slapen, want de volgende dag zouden we de auto krijgen!

Na een prima introduktie van de Daihatsu Bego, zijn we gelijk op pad gegaan naar de vulkaan Poás, deze vulkaan ligt op 2475 meter hoogte, we hebben hier een wandeling gemaakt naar de krater en naar de lagune. Dit was een zeer pittige hike, we waren snel out-of-condition, we dachten dat dat door de hoogte zou kunnen komen....... Of door overmatig comida tipica gebruik?

De Bego bracht ons veilig naar beneden en we dachten dat we in Sarchi gingen overnachten,een dorp waar meubelmakerij het doet goed op de arbeidsmarkt. Helaas bleek het vinden van een hostel minder makkelijk dan het leek, Mady was ronduit te goor, Hostel Samora was niet te vinden, dit bleek bij nadere inspectie ook Daniel Z. te heten? Na een erg vermoeiende rit, door het donker berg op en berg af, zijn wij in Alahuela in een luxe suite in slaap gevallen.

De maandagochtend vervolgden wij onze reis naar Punta Arenas, een wat grotere stad metmogelijkheid tot wassen en bankieren. Hier hebben wij dan ook de rest van de middag mee gevuld, een terrasje en een wasje. Marleen heeft later op de avond nog kennis gemaakt met het asfalt van Punta Arenas. De stoepranden zijn daar een beetje in het verval, dus zo ook mijn collega. Een tas met boodschappen werd mij om de oren geslingerd en toen ik omkeek zag ik Marleen niet meer, die lag op haar camera in de greppel. Gelukkig stond Marleen snel op waren er 'behulpzame' lokals die zich over has tas ontfermden. Met een sluwe blik heb ik ze weggejaagd. Gelukkig had Marleen geen ernstige verwondingen.

Dinsdag stonden we om 8.00 al in de rij voor de ferry naar Parquera, bij nadere info konden we geen kaartjes kopen omdat we geen ticket in de auto hadden ontvangen en dat zou betekenen dat we tot 12.00 in de hete zon en ranzige vislucht zouden moeten wachten. Doordat we onze charmes in de strijd hadden gegooid bij het opperhoofd van de ferry mochten we toch nog met de boot mee. Dit was een plezierig tochtje. Vanuit Paquera zijn we direct, met een tussenstop voor een soepje, naar Montezuma gereden, een waar hippie-paradijs, zoals beschreven. In de middag hadden we snel een kamertje gevonden bij Lucy, tien trappen verwijderd van de zee, lastig allemaal. En dat hippie-achige valt best mee, gewoon wat verwilderde backpackers die hier al jaren rondhangen. Echt een stadje met mogelijkheden!

Woensdag is nationale parken dag, met de wandelschoenen aan gingen wij naar Curu. Hier een opsomming van wat we allemaal gespot hebben; capucijneraapjes, caviaachtigen, blauwe vlinders, bruine wasberen, een hert, en mijn favorieten de krabben! Helaas hebben de zandvlooien ons ook gespot en verlieten wij als dalmatiers het park. De middag hebben wij lekker lamlendig aan het strand doorgebracht.

Vanochtend zijn we op zoek gegaan naar de waterval, na een pittige klim en kleffe knieholtes hebben we deze gevonden en dus gewonnen! Bij de waterval hebben we ons de kletterende massa lekker laten overkomen. In de bijbehorende poel hebben wij ons te water gelaten, heerlijk verfrissend! Vanmiddag zijn we naar Malpais gereden, de Bego uitgelaten, hij mocht door heerlijke bergbeekjes 4 wheelen. Dit heeft hij goed gedaan, want de vrouwtjes hadden nog steeds droge voeten.Pap, ik heb de matjes al weer uitgeklopt vandaag!

Morgen verlaten we Montezuma, op naar iets nieuws, wat? Dat weten we nog niet, maar we houden jullie op de hoogte!

Groet Marleen en Yvonne.

Manuel Antonio

De colegas zijn afgelopen woensdag vertrokken met de autobus naar Manuel Antonio. Vooraf dachten wij, ach maar 3,5 uurtjes in de bus, zijn we zo...Maar ja ze heben hier ook heuvels en heel veel bochten. De airco is ook te duur om te instaleren, dus de dames werden kotsmisselijk. De buschauffeur hield van lekker gassen, dus op een gegeven moment kregen wij toch het gevoel dat er wat uit moest. Bij de tussenstop waren er alleen nog 17,5 wachtende voor ons. En dan zit eindelijk op de wc, komt er niks uit, bij Yvonne wel natuurlijk, die is beter in loslaten. Goed uiteindelijk hebben we toch nog in redelijke staat onze bestemming bereikt. Een hostel met uitzicht op zee. De gasten waren ook zeer vermakelijk, veel amerikanen waar je dan leuke verhalen bij kan verzinnen. Zeker over die met een baard. (hoe style je baard eigelijk?)

Donderdag zaten wij op het terras en zagen wij de eerste apen al vertrekken naar het Nationale park. Ook apen moeten op tijd op het werk verschijnen. Daarna zijn wij ook vertrokken. In het park boden veel gidsen zich aan, maar wij zijn onze eigen gids en hielpen de gidsen de meest bijzondere diersoorten te spotten. Manuel Antonio is een erg mooir park veel dieren. Apen, luiaarden, wasberen, heremietkreeften, brulapen, leguanenen vele andere inheemse soorten. Veel gezien en gelachen om de amerikanen die zo overdreven zijn. Na ons lekker in het zweet gewandelt te hebben, namen wij een duik in het turquoise water van de oceaan. Lekker lauw. Ondertussen werden we belaagd door de wasberen, die ook graag een snorkel setje wilde hebben.

Gisteren gingen de colegas op pad naar een verlaten strand. Zo verlaten dat niet iedereen wist hoe je daar moest komen. Onderweg kwamen we langs koeien met grote oren en roofvogels waarvan wij de naam nog niet hebben kunnen achterhalen. Maar het strandje was bijzonder. Geen mens te zien. Wel de pelikaan die aan het vissen was en de carracoles die met hun huis op hun rug aan het verhuizen waren. Yvonne heeft in deze soort een nieuwe liefde gevonden, ze kan haar ogen er niet vanf houden.

Vandaag gaan we naar la Garita naar een B&B van twee nederlanders. Via hen huren wij een auto en gaan we twee weken toeren door het noord westen. Even geen bus en lekker onze eigen weg gaan.

Adios, hasta la pasta

Yvonne en Marleen

San José de Costa Rica

Hallo beste lezers van ons weblog!

Op maandag de 28-ste zijn we uitgezwaaid door ons uitzwaaicomité op Schiphol. We moesten ruim voor de vertrektijd bij de gate zijn, omdat er een lange controle zou zijn, dit bleek dus ontzettend mee te vallen. Om 13.40 uur zijn wij de lucht in gegeaan, na een vlucht van 10 uur landden wij op Orlando. De luchthaven van Orlando is eenspannend gangenstelsel. Dit is waarschijnlijk om de spanning voor de controle nog even op te voeren. Daardoor lieten ze ook nog gedurende een vijf minuten een tandenknarsend alarm afgaan, puur om te checken hoe onze stresstolerantie was. Nou die was prima hoor, we hebben vreselijk gelachen om de woordspelingen die we konden maken over de reizigers van Fox-reizen. Marleen is zelfs zo stressbestendig dat ze een banaan in kan voeren en daar gewoon glashard over kan liegen, op papier welteverstaan. Ik kreeg zelf natuurlijk weer de vraag of ze mijn tas mochten checken, en daar kwam een dichte halve liter fles water uit. Paniek bij de douanier alom, maar de fles bleek onschuldig en ik dus ook! We konden al snel verder met de volgende vlucht naar San José. Drie uurtjes later, om 22.30 lokale tijd zijn we daar geland. En we kregen een welkomstcomité, niet normaal. We zijn de taxi ingestapt en naar het hostel gereden dat we in Nederland al geboekt hadden. In het hostel wisten ze natuurlijk niet dat wij kwamen....en dus mochten we in het ´verblijf´ van de medewerkers overnachten, moe en voldaan zijn wij gaan slapen.

Deze ochtend zijn wij vroeg opgestaan en hadden een prima taakverdeling, ik de koffie en Marleen bakte de pannenkoeken. Een goede bodem voor een leuke dag in het drukke San José. Na 16 pogingen om geld te pinnen bij een bank hebben we dan toch echt gewonnen! Het geldhebben we geïnversteerd in eentipical dish op de mercado central, een gezellige overdekte markt meteten en handicrafts. Aan een barretje hebben wij ons alles lekker laten smaken. Na een rustig momentje in het park op een bankje zijn wij een dutjegaan doen in onshostel, een idee vanMarleen, alleenwas ik beter in het uitvoeren hiervan bleek later.

Zojuist weer een lekkere maaltijd gegeten en nu even uitbuiken achter het internet. Morgen vertrekken we naar National Park Manuel Antonio en zullen in Quepos overnachten. We zullen jullie na deze trip weer berichten en wat mooie foto´s op de site zetten.

Muchas besos, Marleen en Yvonne.

Welkom op ons weblog!

Hallo allemaal,

Leuk dat jullie ons willen volgen op onze reis door Costa Rica.

Nu vertoeven we nog in een nat en somber land..., maar maandag vliegen we naar de tropische zon!

We treffen de laatse voorbereidingen: Zonnebrand factor 30, Deet 40% en anti reisziekpillen inslaan. En het weekend hanteren we een strak bezoekschema.

Maar maandag om 13.40 gaan we de lucht in om in Orlando onze eerste uitdaging te treffen. De Amerikaanse douane. Als we daar doorheen komen vliegen we door naar San Jose, de hoofdstad van Costa Rica. Wat de reis ons verder zal brengen is voor ons ook nog een verrassing. Maar hou deze site in de gaten, dan kom je er van zelf achter!

Hasta Luego, Yvonne en Marleen.